29) Stilte voor de storm?

En toen werd het stil, heel stil. Op mijn blog in ieder geval. In het echte leven was het zo heel anders. Dat heet dan: stilte voor de storm.

Waar ik  vorig jaar eerst met heel veel energie en doorzettingsvermogen bleef schrijven over mijn weg om mijn dromen waar te maken, begon het me tegen te staan. Niet het schrijven maar wel het proces. Het was geen makkelijk jaar. Het Kweekcafé, wat eind 2014 al geselecteerd was om te starten in de Kweektuin kwam maar niet van de grond. De partijen die een rol spelen bij de locatie en het huurcontract, werden het samen niet eens. Alles ging weer op de schop en voor zat er niets anders op dan wachten. Dat wachten werd ik zo zat, t gaf veel spanning thuis en mijn spaargeld raakte op. Ik wilde weer concreet aan de slag, werken aan projecten met resultaat.  Niet wachten op het zoveelste gesprek wat ons concreet geen stap verder bracht. Het is ook helemaal niet leuk om te schrijven over teleurstellingen en om de mijlpaal steeds weer naar voren te schuiven.  Ik wilde weer voldoening en energie krijgen van de dingen die ik deed. T voelde voor mij niet goed meer en ik was het vertrouwen kwijt dat het ons ging lukken om in 2015 een huurcontract te krijgen voor het Kweekcafé.

In oktober mocht ik een klus doen voor mijn oude werkgever rondom de Klimaattrein. En in november kon ik starten bij Gemeente Landsmeer waar ik mijn ervaring en kennis kwijt kan in een parttime functie waar ondernemerschap, toerisme en recreatie bij elkaar komen. Een werkgever die meteen de meerwaarde zag van mijn ervaringen binnen de overheid en met de overheid. Heerlijk om weer in een team te werken en waardering te krijgen voor de dingen die ik doe. Ik heb daardoor nog meer respect gekregen voor zzp’ers die vaak solo werken en zelf moeten reflecteren, die in hun eentje resultaten vieren en ook zelf de batterij op gang moeten brengen als t even tegenzit.

Inmiddels hobbelde het Kweekcafé verder. We kregen op deze manier nog meer tijd om zaken voor te bereiden, te netwerken, nieuwe samenwerkingspartners te vinden. Dat was positief maar het ontbreken van een contract en enige voortgang was een energieslurper. In november heeft de gemeenteraad zich bemoeit met de gang van zaken en een motie aangenomen waardoor het voor ons wel mogelijk werd om het gesprek over het huurcontract voort te zetten. Zo fijn! Het gaf weer ruimte en we benutte elk moment om onszelf te promoten. Om te laten zien dat we nog steeds in de running waren en niet opgaven. Zo merkte we dat we al heel wat fans hadden. Fans met geduld. Wat ons ook weer wat energie gaf. Dat had ik zeker nodig want dit hele proces trok ook een flinke wissel op ons thuis. Het gebrek aan energie en voldoening zorgde voor korte lontjes, vooral bij mij. Ik geloof in dit alles, ik wil dit zo graag, ik had nog rek in mijn elastiek. En ik snap ook heel goed dat de schil om mij heen de moed al lang had opgegeven. En dat elk uur, elk overleg, elke teleurstelling, elke meeting die ik er nog aan besteedde overkwam alsof ik water naar de zee aan het dragen was zonder dat ik dat door had. Het bracht me aan het twijfelen en maakte me verdrietig. Zat ik er zo naast? Was dit het waard?

Het werd februari en we maakte een start met gesprekken over verbouwen en huur. We willen beginnen in een oude werkplaats naast de kas. Voor sommige onmogelijk, voor ons een uitdaging met kansen. We vonden een partij die er net zo over denkt en die kansen ziet in nieuwe manieren van verbouwen. En zo vonden we nog meer. Meubelmakers, ontwerpers, coffee-lovers, vernieuwers, ontwerpers, community builders. Allemaal mensen die iets toe kunnen voegen, die iets bij kunnen dragen aan ons concept. Het leek te gaan lukken.

Maar dat huurcontract kwam maar niet rond. Teveel traditioneel opgesteld terwijl de plek vraagt om vernieuwing, om andere afspraken. In een transitie, in een nieuw proces werk je met nog niet bewezen nieuwe mogelijkheden terwijl je rationele kant teruggrijpt naar oude bestaande en vaak beproefde manieren en zekerheden. Het is een ingewikkeld iets om dan samen te komen tot iets wat aan beide recht doet. Het oude en het nieuwe. Vrijheid voor de toekomst, zekerheid voor de eigenaar.

En het is gelukt. We hebben onze huurovereenkomst getekend. Het is een feit. Het Kweekcafé kan echt beginnen met bouwen.

https://www.facebook.com/kweekcafe/videos/vb.1592399060983121/1811598399063185/?type=2&theater

Nu, een ruime week verder merk ik dat dit het moment was wat ik zo enorm hard nodig had. Mijn vleugels groeien weer aan, ik kan met minder slaap, lach weer meer en mijn lontje is ook weer aan het groeien. Voor iedereen fijn en het meest voor mezelf. Ik kan mijn ideeën weer laten stromen. Heerlijk.

Zaterdag vieren we een mijlpaalfeestje omdat het zo tof en onwijs fijn is dat dit er nu is.

Daarna volgt de rest. We starten met crowdfunding voor de verbouwing. Bankfinanciering kan ook maar crowdfunding past zo bij ons, bij deze locatie, bij het concept. Dit gaat om mensen. Het geld is een middel. 

En dan…dan gaan we verbouwen en na de zomer open.

En dan… zou het dan zo zijn dat ik mijn ideale werkomgeving zelf vorm heb gegeven? Kan ik dan zeggen dat het alle moeite en frustratie waard was? Komen er dan tijden dat we thuis weer draaien als voorheen, dat we allemaal ontspannen en gelukkig zijn? Zijn er meer mensen die net zo gaan genieten van deze plek als wij voor ogen hebben?

Blijf het volgen, hier of op het Kweekcafe, doe mee, kom langs, doneer, denk aan ons, deel, wees blij en pluk de dag! Want wat vandaag niet lukt, lukt morgen wel. Elke dag kun je opnieuw keuzes maken, leren en opnieuw proberen. Net zo lang tot het lukt waar jij in gelooft.

Liefs Brigitte

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn dank gaat uit naar Tom, die me ondanks alles is blijven steunen. Ook op momenten dat hij het zelf allang niet meer geloofde en soms ook wenste dat ik het opgaf. 

En naar Maaike, met wie ik dit toffe avontuur aan ga. No Risk, No Story ;)