En toen werd het stil, heel stil. Op mijn blog in ieder
geval. In het echte leven was het zo heel anders. Dat heet dan: stilte voor de
storm.
Waar ik vorig jaar
eerst met heel veel energie en doorzettingsvermogen bleef schrijven over mijn
weg om mijn dromen waar te maken, begon het me tegen te staan. Niet het
schrijven maar wel het proces. Het was geen makkelijk jaar. Het Kweekcafé, wat
eind 2014 al geselecteerd was om te starten in de Kweektuin kwam maar niet van
de grond. De partijen die een rol spelen bij de locatie en het huurcontract, werden het samen niet eens. Alles ging weer op
de schop en voor zat er niets anders op dan wachten. Dat wachten werd ik zo zat, t gaf veel spanning thuis en mijn spaargeld raakte op. Ik wilde weer concreet aan de slag, werken aan
projecten met resultaat. Niet wachten op
het zoveelste gesprek wat ons concreet geen stap verder bracht. Het is ook
helemaal niet leuk om te schrijven over teleurstellingen en om de mijlpaal
steeds weer naar voren te schuiven. Ik
wilde weer voldoening en energie krijgen van de dingen die ik deed. T voelde
voor mij niet goed meer en ik was het vertrouwen kwijt dat het ons ging lukken
om in 2015 een huurcontract te krijgen voor het Kweekcafé.
In oktober mocht ik een klus doen voor mijn oude werkgever
rondom de Klimaattrein. En in november kon ik starten bij Gemeente Landsmeer
waar ik mijn ervaring en kennis kwijt kan in een parttime functie waar ondernemerschap,
toerisme en recreatie bij elkaar komen. Een werkgever die meteen de meerwaarde
zag van mijn ervaringen binnen de overheid en met de overheid. Heerlijk om weer
in een team te werken en waardering te krijgen voor de dingen die ik doe. Ik
heb daardoor nog meer respect gekregen voor zzp’ers die vaak solo werken en
zelf moeten reflecteren, die in hun eentje resultaten vieren en ook zelf de
batterij op gang moeten brengen als t even tegenzit.
Inmiddels hobbelde het Kweekcafé verder. We kregen op deze
manier nog meer tijd om zaken voor te bereiden, te netwerken, nieuwe
samenwerkingspartners te vinden. Dat was positief maar het ontbreken van een
contract en enige voortgang was een energieslurper. In november heeft de
gemeenteraad zich bemoeit met de gang van zaken en een motie aangenomen
waardoor het voor ons wel mogelijk werd om het gesprek over het huurcontract
voort te zetten. Zo fijn! Het gaf weer ruimte en we benutte elk moment om
onszelf te promoten. Om te laten zien dat we nog steeds in de running waren en
niet opgaven. Zo merkte we dat we al heel wat fans hadden. Fans met geduld. Wat
ons ook weer wat energie gaf. Dat had ik zeker nodig want dit hele proces trok
ook een flinke wissel op ons thuis. Het gebrek aan energie en voldoening zorgde
voor korte lontjes, vooral bij mij. Ik geloof in dit alles, ik wil dit zo
graag, ik had nog rek in mijn elastiek. En ik snap ook heel goed dat de schil
om mij heen de moed al lang had opgegeven. En dat elk uur, elk overleg, elke
teleurstelling, elke meeting die ik er nog aan besteedde overkwam alsof ik
water naar de zee aan het dragen was zonder dat ik dat door had. Het bracht me
aan het twijfelen en maakte me verdrietig. Zat ik er zo naast? Was dit het
waard?
Het werd februari en we maakte een start met gesprekken over
verbouwen en huur. We willen beginnen in een oude werkplaats naast de kas. Voor
sommige onmogelijk, voor ons een uitdaging met kansen. We vonden een partij die
er net zo over denkt en die kansen ziet in nieuwe manieren van verbouwen. En zo
vonden we nog meer. Meubelmakers, ontwerpers, coffee-lovers, vernieuwers,
ontwerpers, community builders. Allemaal mensen die iets toe kunnen voegen, die
iets bij kunnen dragen aan ons concept. Het leek te gaan lukken.
Maar dat huurcontract kwam maar niet rond. Teveel
traditioneel opgesteld terwijl de plek vraagt om vernieuwing, om andere
afspraken. In een transitie, in een nieuw proces werk je met nog niet bewezen
nieuwe mogelijkheden terwijl je rationele kant teruggrijpt naar oude bestaande
en vaak beproefde manieren en zekerheden. Het is een ingewikkeld iets om dan
samen te komen tot iets wat aan beide recht doet. Het oude en het nieuwe. Vrijheid
voor de toekomst, zekerheid voor de eigenaar.
En het is gelukt. We hebben onze huurovereenkomst getekend.
Het is een feit. Het Kweekcafé kan echt beginnen met bouwen.
Nu, een ruime week verder merk ik dat dit het moment was wat
ik zo enorm hard nodig had. Mijn vleugels groeien weer aan, ik kan met minder
slaap, lach weer meer en mijn lontje is ook weer aan het groeien. Voor iedereen
fijn en het meest voor mezelf. Ik kan mijn ideeën weer laten stromen. Heerlijk.
Zaterdag vieren we een mijlpaalfeestje omdat het zo tof en
onwijs fijn is dat dit er nu is.
Daarna volgt de rest. We starten met crowdfunding voor de
verbouwing. Bankfinanciering kan ook maar crowdfunding past zo bij ons, bij
deze locatie, bij het concept. Dit gaat om mensen. Het geld is een middel.
En dan…dan gaan we verbouwen en na de zomer open.
En dan… zou het dan zo zijn dat ik mijn ideale werkomgeving
zelf vorm heb gegeven? Kan ik dan zeggen dat het alle moeite en frustratie
waard was? Komen er dan tijden dat we thuis weer draaien als voorheen, dat we
allemaal ontspannen en gelukkig zijn? Zijn er meer mensen die net zo gaan genieten van deze
plek als wij voor ogen hebben?
Blijf het volgen, hier of op het Kweekcafe, doe mee, kom
langs, doneer, denk aan ons, deel, wees blij en pluk de dag! Want wat vandaag
niet lukt, lukt morgen wel. Elke dag kun je opnieuw keuzes maken, leren en
opnieuw proberen. Net zo lang tot het lukt waar jij in gelooft.
Liefs Brigitte
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn dank gaat uit naar Tom, die me ondanks alles is blijven steunen. Ook op momenten dat hij het zelf allang niet meer geloofde en soms ook wenste dat ik het opgaf.
En naar Maaike, met wie ik dit toffe avontuur aan ga. No Risk, No Story ;)
Top Brigitte, Chapeau!
BeantwoordenVerwijderenMooi eerlijk en persoonlijk verhaal. Vertel het ook op andere plekken (ambtenaren, bureaucraten en oude geesten), zodat ook zij leren van dit proces. Natuurlijk veel succes Damen en onze paden kruizen al.
BeantwoordenVerwijderen